David A. Rytand (1908-1991)
เกิดที่ซานฟรานซิสโก ประเทศสหรัฐฯ เมื่อปี ค.ศ. 1908
ค.ศ. 1926 เข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ดและจบแพทย์ในปี ค.ศ. 1932 จากนั้นก็เป็น intern, resident และเป็นอาจารย์ที่นี่จนกระทั่งเสียชีวิต
ค.ศ. 1937 เขาตีพิมพ์การศึกษาจำนวนและขนาดของ glomerulus ของไตสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมซึ่งเป็นบทความคลาสสิกที่ถูกนำไปอ้างอิงเป็นเวลานานกว่า 50 ปี
เขาสนใจด้านหทัยวิทยา (cardiology) โดยเฉพาะเรื่อง Mines’ circus movement hypothesis
ค.ศ. 1946 เขาบรรยายเสียงผิดปกติของหัวใจแบบ diastolic murmur ที่ apex ในผู้ป่วย complete atrioventricular block อาการแสดงนี้เรียกว่า Rytand's murmur
ค.ศ. 1946 เขาบรรยายกลุ่มอาการ Rytand-Lipsitch ร่วมกับ Lester S. Lipsitch (? ? 1912 – 17 ต.ค. 1992) แพทย์ชาวอเมริกันอีกคนหนึ่ง
ค.ศ. 1951 เขากล่าวไว้ว่า “The prognosis for a patient with myocardial infarction is worse when anticoagulants are given to someone else” ปัจจุบันรู้จักกันในชื่อ Rytand’s law
ค.ศ. 1954 แพทย์ชาวอเมริกัน Arthur L. Bloomfield (1888-1962) หัวหน้าภาควิชาอายุรศาสตร์ของโรงเรียนแพทย์สแตนฟอร์ดเกษียณ Rytand ก็รับตำแหน่งนี้ต่อ
ค.ศ. 1958 Rytand ได้รับตำแหน่ง Arthur L. Bloomfield Professor of Medicine เป็นคนแรก
ค.ศ. 1960 เขาสละตำแหน่งหัวหน้าภาควิชาและกลับไปทำงานที่เขารักนั่นคืองานบริการ งานสอนและงานทางวิชาการ
ค.ศ. 1975 เขาได้รับตำแหน่ง Professor Emeritus และย้ายไปยังศูนย์การแพทย์ Santa Clara Valley ที่ San Jose ซึ่งเป็นโรงพยาบาลในเครือของโรงเรียนแพทย์สแตนฟอร์ด
ค.ศ. 1980 เขากลับมาที่ศูนย์การแพทย์สแตนฟอร์ดและเป็นผู้อำนวยของ Medical Alumni Relations
เขาแต่งงานกับ Nancy Homquist ทั้งสองมีบุตรด้วยกัน 3 คนเป็นบุตรสาว 1 คนคือ Sally Plaisted บุตรชายอีก 2 คนคือ David H. Rytand และ William Rytand
มีคนสัมภาษณ์ว่าอะไรคือความสำเร็จสูงสุดของเขา Rytand ตอบสั้น ๆ ว่า “Two things. I taught students. And I listened to patients.”
เขาเสียชีวิตในวันที่ 23 พฤศจิกายน ค.ศ. 1991
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น